flaga UE leader1 d prow d

„Europejski Fundusz Rolny na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich: Europa inwestująca w obszary wiejskie".

Operacja pn. Wdrażanie strategii rozwoju lokalnego kierowanego przez społeczność  (LSR), w tym realizacja Planu Komunikacji współfinansowana jest ze środków Unii Europejskiej w ramach działania
„Wsparcie dla rozwoju lokalnego w ramach inicjatywy LEADER" Programu Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2014-2020.Przewidywane wyniki operacji: finansowy postęp we wdrażaniu LSR.

Gminy członkowskie:

dzikowiec
Gmina
Dzikowiec
więcej

dzikowiec
Gmina
Kolbuszowa
więcej

dzikowiec
Gmina
Majdan Królewski
więcej

dzikowiec
Gmina
Raniżów
więcej

LICZNIK ODWIEDZIN

543105
Dzisiaj
Wczoraj
Ten tydzień
Ostatni tydzień
Ten miesiąc
Ostatni miesiąc
Wszystkie
35
90
2769
538102
7706
15691
543105

Twoje IP: 3.95.233.107
2024-03-19 04:28

Gmina Kolbuszowa jest gmina miejsko - wiejską, położoną w północnej części województwa podkarpackiego. Powierzchnia gminy wynosi 171 km2, w jej skład wchodzi miasto Kolbuszowa oraz 14 wsi. Zamieszkuje ją 24 951 osób, w tym w mieście - 9 187. Gmina ma charakter rolniczo-przemysłowy. Dominuje przemysł budowlany, meblarski i metalowy.

Kolbuszowa leży nad rzeczką Nil, na skrzyżowaniu szklaków komunikacyjnych, w mniej więcej równej odległości od Rzeszowa, Mielca i Tarnobrzega. Przez teren gminy przebiega droga krajowa nr 9 Radom - Rzeszów - Barwinek.

HISTORIA

Początek osadnictwa na terenie Płaskowyżu Kolbuszowskiego przypada za czasów rządu Kazimierza Wielkiego, czyli XIV-XV w. Król ulokował tutaj kilka pierwszych wiosek takich jak: Borek koło Sędziszowa, Mrowla, Raniżów, Wola Raniżowska. Szybszy rozwój działalności osadniczej przypadający na XV i XVI wiek spowodowany był chęcią zagospodarowania najżyźniejszych terenów Puszczy Sandomierskiej. W tym czasie powstawały nowo lokowane osady: Bratkowice, Cmolas, Dzikowiec, Kolbuszowa, Lipnica, Ocieka, Werynia, Zielonka. Najważniejszymi zajęciami mieszkających tutaj osadników było: łowiectwo, bartnictwo, zbieractwo runa leśnego a także hodowla bydła i trzody. Od XVII w. osadnictwo rozszerzało swe ramy terytorialne o obszary położone niżej – w dolinach rzecznych - na gorszych glebach. XVII i XVIII wiek charakteryzował się szybkim powstawaniem nowych osad, których liczba przekroczyła 30. Szczególnie dobrze rozwijała się wieś Kolbuszowa, która za sprawą władającej nią rodziny Lubomirskich w 1700 roku uzyskała prawa miejskie. Sama jej nawa wywodzi się od nazwiska osadźcy (sołtysa) - Mikołaja Kolbuskiego. Kolbuszowa znajdując się w centralnej części Puszczy Sandomierskiej szybko stała się ośrodkiem administracyjnym i zaopatrzeniowym dla rynku lokalnego. Jej rozwój spowodowany był także napływem ludności żydowskiej, przede wszystkim rzemieślników i kupców, którzy z czasem w swoich rękach skupili cały przemysł folwarczny. Miasto jeszcze w XVIII w. stało się bazą rzemieślniczą skupiającą w cechach: stolarzy, kowali, ślusarzy, siodlarzy, stelmachów i tokarzy. Dużą rolę w gospodarce w dalszym ciągu odgrywało rolnictwo, które stanowiło utrzymanie dla wielu mieszkańców. Na XVIII wiek przypada najdynamiczniejszy rozwój znanych w całym kraju kolbuszowskich mebli artystycznych. Meble te wykonywane przez miejscowych stolarzy były towarem powszechnie cenionym i poszukiwanym. W tym czasie Kolbuszowa osiągnęła swój szczytowy okres rozkwitu znajdując się pod zarządem książęcego rodu Sanguszków.

Po I rozbiorze cały region trafił we władanie austriackie. Utworzono tutaj nową prowincję, której nadano nazwę Królestwo Galicji i Londomerii. Po uzyskaniu przez Galicję autonomii doszło do poważnej reformy administracyjnej i sądowniczej. Na jej mocy powstało w Kolbuszowej starostwo powiatowe, które łączyło urzędy działające dotąd w Kolbuszowej i Sokołowie. Taki stan potrwał aż do wybuchu II wojny światowej, kiedy to niemiecki zaborca zlikwidował powiat kolbuszowski włączając go do powiatu rzeszowskiego.

W latach 70-tych XIX wieku rozpoczęły się znaczne zmiany demograficzne. W szybkim tempie następował przyrost ludności wśród której z czasem zaczął maleć odsetek ludności żydowskiej, jednak jeszcze w 1900 r. utrzymywał się powyżej 50%.

W drugiej połowie XIX w. dało się zauważyć znaczne ożywienie społeczne. Powstawały liczne organizacje i stowarzyszenia mające za cel rozwój kulturalny i społeczny miejscowej ludności m.in. w 1873-74 ochotniczej straży ogniowej, następnie Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” a także Towarzystwa Resursy Powiatowej, które skupiało miejscową inteligencję. Towarzystwo to odegrało istotną rolę w kultywowaniu życia umysłowego organizując: koncerty, przedstawienia teatralne, zabawy taneczne, zebrania. Postępował także rozwój edukacji. W 1907 roku Kolbuszowa posiadała dwie sześcioklasowe szkoły ludowe – męską i żeńską a 4 laty później powstało Towarzystwo Szkoły Gimnazjalnej Męskiej. W tym czasie realizowano wiele różnych inwestycji służących zarówno miastu jak i gminie. Znaczne środki pochłaniały inwestycje infrastrukturalne – wytyczano nowe i utwardzano stare ulice, założono oświetlenie uliczne, nadano nowy wygląd kolbuszowskiemu rynkowi, wybudowano kilka studni publicznych. W czasie II wojny światowej w Kolbuszowej istniało getto dla ludności pochodzenia żydowskiego, utworzono także areszt oraz więzienie. W okolicznych wioskach urządzano poligony wojskowe i założono obozy pracy przymusowej, wysiedlając ponad połowę ludności. Rodziło to protesty i chęć do podjęcia walki przeciw okupantowi. W ten sposób zaczęły powstawać grupy podejmujące konspiracyjną walkę z wrogiem (jak choćby: grupa: „Jastrzębia”, „Odwet”, „Jędrusie”, oddziały ZWZ). Przeprowadziły one - aż do czasu wyzwolenia w 1944r. - szereg różnorodnych akcji uderzających w siły okupanta. Wojna pochłonęła ponad połowę mieszkańców Kolbuszowej i wyrządziła ogromne straty materialne, których likwidacja trwała do końca lat 50-tych. Konieczność odbudowy była bodźcem do podejmowania szeregu inicjatyw społecznych. Zaraz po wojnie powstał szpital powiatowy, Gimnazjum oraz Liceum Koedukacyjne. Ważną inwestycją była budowa kolejowego połączenia Kolbuszowej z Rzeszowem oraz Warszawą przez Tarnobrzeg. W 1948r. zelektryfikowano miasto oraz wykonano oświetlenie uliczne. Z czasem powstał szereg fabryk (m.in. Kolbet), szkół i placówek upowszechniania kultury.

Kolejne lata przyniosły dalszy rozwój miasta, dzięki licznym inwestycjom m.in.: gazyfikacja miasta, uruchomienie nowoczesnej oczyszczalni ścieków, rozwój budownictwa mieszkaniowego. Aktywność społeczna przyczyniła się do powstania w 1957r. Towarzystwa Opieki nad Zabytkami Przyrody i Kultury im. J.M. Goslara – dzięki któremu otwarto Muzeum Regionalne. W latach 1964 – 1999 liczba mieszkańców Kolbuszowej wzrosła trzykrotnie. Atrakcją turystyczną Kolbuszowej stał się skansen reprezentujący zabytkowe budownictwo Lasowiaków i Rzeszowiaków. Aktualna zabudowa skansenu liczy ponad 60 obiektów.

Powojenne reformy administracyjne przejściowo spowodowały przywrócenie, przekształcenie a następnie ponowne zniknięcie w 1975r. z map powiatu kolbuszowskiego. Jego przywrócenie – już w nowych granicach – nastąpiło po ostatniej reorganizacji terytorialnej z 1999r., ustalono wtedy także obecne granice gminy.

Stale rozwijana infrastruktura jak również zasoby gospodarcze, potencjał ludzki i zwykła gospodarność mieszkańców sprawiają, że warto zastanowić sie nad inwestowaniem właśnie tutaj.

LASOWIACKA KUCHNIA